Προετοιμαστείτε για το Καλοκαίρι και απαλλαχτείτε από την ανεπιθύμητη τριχοφυΐα
Οι παραδοσιακές μέθοδοι αποτρίχωσης όπως ξυραφάκι, χαλάουα και ηλεκτρόλυση έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές όσον αφορά στην εξάλειψη της ανεπιθύμητης τριχοφυΐας και πολλές φορές συνοδεύονται από θυλακίτιδες, εγκαύματα, ή έντονο πόνο. Μια γνωριμία με τα διαθέσιμα Ιατρικά Laser θα σας λύσει απορίες γύρω από την πολυσυζητημένη μέθοδο μόνιμης αποτρίχωσης.
Πριν ξεκινήσετε αποτρίχωση και πριν κλείσετε κάποιο πακέτο θεραπειών που βρήκατε στο διαδίκτυο, ρωτήστε με ποιο μηχάνημα Laser θα κάνετε αποτρίχωση. Υπάρχουν πολλά ήδη Laser , όπως επίσης και πολλά μηχανήματα που τα βαφτίζουν Laser χωρίς να είναι.
Πιο αποτελεσματικό, ανώδυνο και με γρήγορα αποτελέσματα, είναι το LASER Αλεξανδρίτη. Ας δούμε όμως πως δρα το ώστε για να επιτύχει την καταστροφή της τρίχας.
Το laser Alexandrite εκπέμπει μονοχρωματικό φως σε μήκος κύματος 755nm. Το φως αυτό, εκπέμπεται ελεγχόμενα από τη συσκευή μέσα από μια πολύ λεπτή οπτική ίνα και απορροφάται από την μελανίνη των κυττάρων του θυλάκου της τρίχας. Τέλος το μηχάνημα χρησιμοποιεί ψυκτικό το οποίο ψεκάζει συνδυαστικά με τον κάθε παλμό του Laser, ελαχιστοποιώντας το αίσθημα του πόνου.
Πριν ξεκινήσει η θεραπεία αποτρίχωσης, ο γιατρός ζητά το Ιατρικό ιστορικό, καθώς υπάρχουν νοσήματα ή τύποι δέρματος που αποτελούν αντένδειξη για χρήση του Laser. Πρέπει να έχετε αποφύγει για τουλάχιστον ένα μήνα, μεθόδους αποτρίχωσης που καθυστερούν την ανάπτυξη της τριχοφυΐας πχ κερί, αλλά και πρόσφατο μαύρισμα από τον ήλιο, Solarium ή κρέμες μαυρίσματος. Μετά την θεραπεία, πρέπει επίσης, να αποφεύγετε την έκθεση στον ήλιο και να χρησιμοποιείτε συστηματικά αντηλιακό στις ηλιοεκτεθημένες περιοχές.
Μία δύο μέρες πριν την θεραπεία πρέπει να έχει γίνει ξύρισμα-ψαλίδισμα των τριχών, ώστε το laser να δράσει κατ' ευθείαν στην ρίζα της τρίχας και όχι στο ελεύθερο άκρο της. Την ημέρα της συνεδρίας σχεδιάζουμε τετράγωνα με λευκό μολύβι , μέθοδος που μας βοηθά να είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει σάρωση όλων των περιοχών και καθ' όλη τη διάρκεια της θεραπείας, απαιτείται χρήση ειδικών προστατευτικών γυαλιών. Με την ολοκλήρωση της συνεδρίας , το δέρμα είναι απαλό και λείο. Κάποιες τρίχες μπορεί όμως να φαίνονται μέσα στα τριχοθυλάκια. Πρόκειται για " καρβουνιασμένες "τρίχες που θα αποβληθούν σε 15 περίπου ημέρες.
Η επανάληψη της συνεδρίας γίνεται με βάση τον κύκλο της τρίχας. Στόχος μας, η εφαρμογή του Laser να γίνεται στην αναγενή φάση της τρίχας, όπου τα μελανινοκύτταρα είναι πολύ περισσότερα, η απορρόφηση μεγαλύτερη κι η θεραπεία πολύ πιο αποτελεσματική. Ο κύκλος της τρίχας είναι διαφορετικός ανάλογα με την περιοχή του σώματος , αλλά συνήθως στις 4, το πολύ 6 εβδομάδες πρέπει να επαναλάβουμε την θεραπεία. Τα αποτελέσματα είναι μόνιμα και γι αυτό δεν χρειάζεται το " επαναληπτικό" που συχνά ακούμε, μια φορά τον χρόνο. Το Laser αποτρίχωσης έχει θεαματικά και γρήγορα αποτελέσματα, με εξαίρεση τις ορμονοεξαρτώμενες περιοχές όπως πρόσωπο, θηλές, χέρια, που καθυστερούν κάπως.
Είναι η πιο σύγχρονη , ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος μόνιμης αποτρίχωσης, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε γυναίκες και άνδρες και μάλιστα από την έναρξη της εφηβείας. Δεν έχει θέση στην αποτρίχωση σε πολύ ξανθές και λευκές τρίχες.
Είναι τεράστιας σημασίας το να απευθύνεστε σε εξειδικευμένο γιατρό για αυτή την θεραπεία , καθώς μπορεί να οδηγήσει σε αναποτελεσματικότητα ή και ανεπιθύμητες ενέργειες, ο χειρισμός του laser από άτομα που δεν έχουν την γνώση αλλά και την υπευθυνότητα για να κάνουν χρήση ιατρικών μηχανημάτων. Συμβουλευτείτε τον Δερματολόγο σας που είναι ο κατεξοχήν αρμόδιος να σας ενημερώσει για αυτήν την μέθοδο αποτρίχωσης.
Κατά τη διάρκεια της 10ετίας 1993-2003 χειρουργήθηκαν 16 ασθενείς με σηραγγώδες αγγείωμα: στελέχους-θαλάμου 1, βασικών γαγγλίων 3, κροταφικά 5 εκ των οποίων σε έναν ασθενή βρέθηκε συνυπάρχον ανεύρυσμα εγκεφάλου, μετωπιαία 4 και εν τω βάθει βρεγματικά 3. Τα 9 εμφανίστηκαν με οξεία αιμορραγία, τα 4 με επιληπτικές κρίσεις και 3 με επαναιμορραγία. Η διάγνωση τέθηκε με αξονική και μαγνητική τομογραφία και σε όλες τις περιπτώσεις η αγγειογραφία ήταν αρνητική. Σε όλα η εκτομή ήταν ολική. Η παρακολούθηση διήρκεσε από 2-5 έτη.
Τυχόν βαρεία κλινική εμφάνιση δεν επηρέασε την επιλογή της χειρουργικής αντιμετώπισης. Υπήρξε κλινική βελτίωση σε 10 περιπτώσεις, ενώ σε 2 το νευρολογικό έλλειμμα παρέμεινε σταθερό. Οι επιληπτικές κρίσεις υφέθηκαν και στις 4 περιπτώσεις. Δεν υπήρξε νευρολογική επιδείνωση ή θάνατος.
Τα θετικά αποτελέσματα της σειράς μας συνηγορούν υπέρ της ολικής εξαίρεσης της βλάβης σε συμπτωματικούς ασθενείς, ακόμη και σε περιπτώσεις βλάβης στο στέλεχος και τα βασικά γάγγλια. Τονίζεται η σχολαστική διερεύνηση και υποψία σε αιματώματα εγκεφάλου τα οποία χαρακτηρίζονται «υπερτασικής αιτιολογίας».
O χρόνιος πόνος και η σπαστικότητα αποτελούν τις δύο κυριότερες ενδείξεις τοποθέτησης – εμφύτευσης αντλίας ενδορραχιαίας έγχυσης φαρμάκων. Με τη μέθοδο αυτή χορηγούνται μικροποσότητες φαρμάκων μέσα στον υπαραχνοειδή χώρο που περιβάλλει τόσο το νωτιαίο μυελό όσο και τον εγκέφαλο.
Ο χρόνιος πόνος αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση διαλύματος μορφίνης ενώ η σπαστικότητα με τη χορήγηση διαλύματος βακλοφαίνης. Υποψήφιοι θεωρούνται οι ασθενείς στους οποίους η συντηρητική αντιμετώπιση έχει αποτύχει ενώ η χειρουργική θεραπεία δεν μπορεί να τους βοηθήσει.
Τοποθέτηση της αντλίας
Συνήθως απαιτείται γενική αναισθησία όμως σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να πραγματοποιηθεί και με τοπική αναισθησία.
Ένας καθετήρας εισέρχεται στον υπαραχνοειδή χώρο στην περιοχή της οσφύος (μέσης) είτε μέσω μιας μικρής τομής του δέρματος είτε διαδερμικά με τη βοήθεια ειδικής βελόνας. Τόσο ο καθετήρας όσο και ο μηχανισμός της αντλίας εμφυτεύονται κάτω από το δέρμα της κοιλιάς και συνδέονται μεταξύ τους.
Η μπαταρία της αντλίας διαρκεί 3-5 έτη.
Προγραμματισμός της αντλίας
Η δόση του φαρμάκου που θα χορηγεί η αντλία προγραμματίζεται με τη βοήθεια μιας εξωτερικής μονάδας (controller).
Η αντλία ανατροφοδοτείται με το απαραίτητο φαρμακευτικό διάλυμα σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Επιπλοκές της μεθόδου
Πιθανές αλλά σπάνιες επιπλοκές της μεθόδου είναι η επιμόλυνση, η δημιουργία αιματώματος, η γωνίωση, η μετακίνηση ή η ρήξη του καθετήρα με αποτέλεσμα την μειωμένη χορήγηση φαρμακευτικού διαλύματος και τέλος ο λανθασμένος προγραμματισμός της αντλίας.
Τι είναι η ακράτεια κοπράνων; Πόσο σημαντικό είναι το πρόβλημα;
Ως ακράτεια κοπράνων ορίζεται η ακούσια απώλεια αερίων ή υδαρών κοπράνων (ελάσσονα ακράτεια) ή η ακούσια απώλεια στέρεων κοπράνων (μείζονα ακράτεια).
Οι έρευνες δείχνουν ότι επεισόδια ακράτειας εμφανίζει το 7 – 10% του πληθυσμού, παρ’ όλο που η ακριβής συχνότητα εκτιμάται ότι είναι πολύ υψηλότερη αφού ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων με ακράτεια διστάζουν να αναφέρουν το πρόβλημά τους στο γιατρό κι έτσι το πρόβλημα παραμένει σιωπηλά χωρίς να καταγράφεται στις στατιστικές.
Η ελάσσονα ακράτεια προσβάλλει εξ’ ίσου άνδρες και γυναίκες. Αντιθέτως, τα επεισόδια μείζονος ακράτειας εμφανίζονται στις γυναίκες με διπλάσια συχνότητα από ότι στους άνδρες. Η ακράτεια κοπράνων είναι συχνότερη στους ηλικιωμένους και οι μελέτες δείχνουν ότι σε ξενώνες ηλικιωμένων, σχεδόν οι μισοί ένοικοι πάσχουν από ακράτεια.
Η ακράτεια κοπράνων αποτελεί σήμερα ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και από πολλούς θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μορφές κοινωνικής αναπηρίας, αφού υποβαθμίζει την αυτοπεποίθηση, δημιουργεί άγχος και ανασφάλεια και μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική απομόνωση. Άτομα που πάσχουν από ακράτεια, συχνά αρνούνται να βγούν από το σπίτι τους και να αναπτύξουν κοινωνικές επαφές, φοβούμενα ότι θα έχουν κάποιο επεισόδιο ακράτειας που θα τους ντροπιάσει και θα τους φέρει σε δύσκολη θέση. Ακόμα και όταν επιλέγουν κάποια κοινωνική συναναστροφή, συχνά το κάνουν με μεγάλη ανασφάλεια, εξετάζοντας πολύ καλά τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και προσπαθώντας να εντοπίσουν τη θέση της τουαλέτας ώστε να βρίσκονται όσο πιο κοντά γίνεται σε περίπτωση ατυχήματος.
Στην κοινωνία μας, πολύ συχνά συνδέουμε το πρόβλημα της ακράτειας με άλλα συνοδά προβλήματα υγείας και ενίοτε θεωρούμε αυθαίρετα, ότι άτομα με ακράτεια είναι υπερήλικες με πολλά άλλα προβλήματα, των οποίων η ζωή θα ήταν ούτως ή άλλως κοινωνικά περιορισμένη. Αυτή η αυθαίρετη θεώρηση είναι λανθασμένη αφού η ακράτεια, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να προσβάλλει ακόμα και νεαρά άτομα ή άτομα χωρίς κανένα άλλο πρόβλημα υγείας. Τα άτομα αυτά, ενώ θα μπορούσαν να έχουν μία φυσιολογική κοινωνική ζωή, αναγκάζονται και περιορίζονται από τα επεισόδια ακράτειας. Σε ότι αφορά στο οικονομικό κόστος της ακράτειας στην κοινωνία γενικότερα, υπολογίζεται ότι στις ΗΠΑ ξοδεύονται περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε πάνες ενηλίκων για την ακράτεια.
Αίτια της ακράτειας
Η εγκράτεια (δηλ. ο έλεγχος της αποβολής του εντερικού περιεχομένου) προϋποθέτει τη φυσιολογική λειτουργία του παχέος εντέρου, αλλά και των νεύρων που νευρώνουν τους μυς που συμμετέχουν στη λειτουργία της αφόδευσης. Οι σφιγκτήρες του πρωκτού (έσω και έξω σφιγκτήρας) είναι μύες οι οποίοι περικυκλώνουν τον πρωκτό και καθώς συσπώνται ελέγχουν τη σύγκλειση ή την απελευθέρωση του πρωκτικού δακτυλίου, βοηθώντας έτσι στην εγκράτεια και τον έλεγχο της αφόδευσης. Στη λειτουργία αυτή, πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι υπόλοιποι μύες της λεκάνης (πυελικοί μύες).
Υπάρχουν πολλά πιθανά αίτια για την ακράτεια και στις περισσότερες περιπτώσεις η ακράτεια είναι αποτέλεσμα συνδυασμού αυτών των αιτίων.
Κάκωση-Βλάβη των σφιγκτήρων: Οποιαδήποτε κάκωση στους σφιγκτήρες του πρωκτού μπορεί να οδηγήσει σε μερική ή πλήρη ακράτεια. Οι κακώσεις των σφιγκτήρων είναι συχνότερες στις γυναίκες και συνήθως συμβαίνουν κατά τον τοκετό. Κατά τους τελευταίους μήνες της κύησης (κυρίως όταν το έμβρυο είναι μεγαλόσωμο) καθώς και κατά το στάδιο της εξώθησης κατά τον τοκετό (2ο στάδιο του τοκετού) δημιουργούνται αυξημένες πιέσεις και διάταση του εδάφους της λεκάνης (πυελικό έδαφος) και αυτό μπορεί να προκαλέσει κάκωση των μυών και των νεύρων της περιοχής. Ο κίνδυνος της κάκωσης των σφιγκτήρων είναι πολύ μεγαλύτερος όταν χρησιμοποιούνται εμβρυουλκοί κατά τον τοκετό, καθώς και όταν γίνεται ανεξέλεγκτη επισιοτομή (η τομή που γίνεται στο πλάγιο τοίχωμα του κόλπου ώστε να διευκολυνθεί η έξοδος του εμβρύου). Όγκοι στην πύελο, καθώς και η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεσή τους μπορεί επίσης να προκαλέσουν κακώσεις των σφιγκτήρων.
Νευρολογικά αίτια: Παθήσεις που επηρεάζουν τα νεύρα, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης (διαβητική νευροπάθεια), η σκλήρυνση κατά πλάκας καθώς και οι κακώσεις του νωτιαίου μυελού μπορεί να μειώσουν την αισθητικότητα και τον έλεγχο της λειτουργίας της αφόδευσης. Νευρολογικές κακώσεις μπορεί να συμβούν και κατά τον τοκετό, όπως προαναφέρθηκε.
Ελάττωση της χωρητικότητας και της ελαστικότητας του ορθού: Το ορθό είναι το τελικό τμήμα του παχέος εντέρου, το οποίο διαθέτει μία ελαστικότητα και λειτουργεί ως δεξαμενή, ώστε να παραμένουν τα σχηματισμένα κόπρανα πριν αποβληθούν. Ορισμένα νοσήματα όπως τα φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (νόσος Crohn και ελκώδης κολίτιδα), μειώνουν την ελαστικότητα του ορθού, μειώνοντας έτσι τη χωρητικότητά του. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και μετά από ακτινοβολία-ακτινοθεραπεία στην περιοχή. Όταν η ελαστικότητα και χωρητικότητα του ορθού μειωθούν, η αποθηκευτική του λειτουργία διαταράσσεται κι έτσι τα κόπρανα αποβάλλονται αμέσως (ο ασθενής δεν μπορεί να συγκρατήσει την κένωσή του) δημιουργώντας επεισόδια ακράτειας.
Σοβαρή δυσκοιλιότητα: Στα άτομα με σοβαρή δυσκοιλιότητα, τα κόπρανα παραμένουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο έντερο και στο ορθό, με αποτέλεσμα να αφυδατώνονται και να σκληραίνουν. Η συσσώρευση σκληρών κοπράνων στο ορθό μπορεί να προκαλέσει διαταραχή του αντανακλαστικού της αφόδευσης και χαλάρωση των σφιγκτήρων, με αποτέλεσμα τα πιο ρευστά και υδαρή κόπρανα να διαφεύγουν γύρω από την απόφραξη και να προκαλούν ακράτεια. Η σοβαρή δυσκοιλιότητα αποτελεί συχνό αίτιο ακράτειας στις μεγάλες ηλικίες.
Διάρροια: Σε περιπτώσεις έντονης διάρροιας αυξάνεται κατά πολύ ο όγκος των υδαρών κοπράνων με αποτέλεσμα η αποθηκευτική ικανότητα του ορθού να μην επαρκεί και να προκαλούνται επεισόδια ακράτειας. Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου («σπαστική κολίτιδα»), η ενεργός φλεγμονώδης νόσος του εντέρου και η οξεία γαστρεντερίτιδα αποτελούν παραδείγματα τέτοιων καταστάσεων.
Άγνωστα αίτια: Σε ορισμένες περιπτώσεις, η αιτία της ακράτειας δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί. Αυτή η μορφή ακράτειας ονομάζεται ιδιοπαθής ακράτεια και πιο συχνά παρατηρείται σε γυναίκες μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας.
Διάγνωση της ακράτειας
Η διάγνωση του τύπου της ακράτειας, αλλά και της υπεύθυνης αιτίας με σκοπό τη θεραπεία της, γίνεται συνήθως με το συνδυασμό του ιστορικού, της φυσικής εξέτασης και ορισμένων εξειδικευμένων εξετάσεων.
Η λήψη του ιστορικού, αλλά και η φυσική εξέταση απαιτούν αρκετή εμπειρία από το γιατρό, ο οποίος, στις περισσότερες περιπτώσεις και με τη χρήση ειδικών ερωτηματολογίων, είναι σε θέση να εστιάσει στα αίτια της ακράτειας και να κατευθύνει τον ασθενή τόσο θεραπευτικά, όσο και προς τη διενέργεια συγκεκριμένων εξετάσεων.
Φυσική εξέταση: Κατά τη φυσική εξέταση, ο γιατρός μπορεί να εκτιμήσει την επάρκεια των σφιγκτήρων του πρωκτού, καθώς και την ύπαρξη πρόπτωσης ή ορθοκήλης. Η πρωκτοσκόπηση και σιγμοειδοσκόπηση είναι επίσης εξετάσεις που μπορεί εύκολα να γίνουν στο εξωτερικό ιατρείο και παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες για την κατάσταση του ορθού ή την ύπαρξη φλεγμονών ή όγκων.
Ορθοπρωκτική μανομετρία: Γίνεται με εξειδικευμένο εξοπλισμό με τον οποίο υπολογίζονται οι εσωτερικές πιέσεις σε διάφορα σημεία του ορθού και του πρωκτού. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμη εξέταση για την εκτίμηση της λειτουργίας των σφιγκτήρων του πρωκτού, καθώς επίσης και για την αξιολόγηση της αισθητικότητας του ορθού και των αντανακλαστικών της αφόδευσης.
Υπερηχογράφημα – Μαγνητική τομογραφία: Είναι εξαιρετικά χρήσιμες εξετάσεις για την απεικόνιση των σφιγκτήρων και του τοιχώματος του ορθού και βοηθούν στη διάγνωση κακώσεων και ανατομικών ανωμαλιών των μυών.
Θεραπεία της ακράτειας
Η αντιμετώπιση της ακράτειας βασίζεται σε τρεις κυρίως άξονες: τη φαρμακευτική θεραπεία, την βιοανάδραση και την χειρουργική αντιμετώπιση. Ο τύπος της θεραπευτικής προσέγγισης που θα επιλέξει ο γιατρός εξαρτάται από τα αίτια και τη βαρύτητα της ακράτειας.
Φαρμακευτική Θεραπεία:
Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει χορήγηση φαρμάκων που μειώνουν τη συχνότητα των κενώσεων και βοηθούν στο να είναι τα κόπρανα πιο σχηματισμένα.
Ουσίες που αυξάνουν τον όγκο των κοπράνων: Οι ουσίες αυτές είναι μορφές φυτικών ινών που βοηθούν στον σχηματισμό και στην αύξηση του όγκου των κοπράνων, κάτι που βοηθά στην μείωση των επεισοδίων ακράτειας
Φάρμακα που μειώνουν τη συχνότητα των κενώσεων: Τέτοια φάρμακα, συνήθως χορηγούνται όταν συνυπάρχουν έντονες διαρροϊκές κενώσεις. Το πλέον χρησιμοποιούμενο φάρμακο, η λοπεραμίδη (Immodium®), εκτός της μείωσης της συχνότητας των κενώσεων, αυξάνει και τον τόνο των σφιγκτήρων του πρωκτού.
Αντιχολινεργικά Φάρμακα: Όταν λαμβάνονται πριν από τα γεύματα ελαττώνουν τις συσπάσεις του εντέρου, ελαττώνοντας έτσι τα επεισόδια ακράτειας που συχνότερα συμβαίνουν μετά τα γεύματα.
Καθαρτικά και Υποκλυσμοί: Στοχεύουν κυρίως στην θεραπεία της σοβαρής δυσκοιλιότητας, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, μπορεί να οδηγήσει σε επεισόδια ακράτειας μέσω της συσσώρευσης σκληρών κοπράνων στο ορθό.
Προγραμματισμός Αφόδευσης:
Συνήθως συνιστάται όταν η ακράτεια σχετίζεται με διανοητική καθυστέρηση. Κατά την εφαρμογή αυτών των προγραμμάτων, συστήνεται στον ασθενή να κάθεται στην τουαλέτα καθημερινά την ίδια ώρα, συνήθως μετά το κύριο γεύμα, σε μία προσπάθεια να «εκπαιδευτεί» το έντερο να λειτουργεί καθημερινά, ώστε να μειωθούν τα επεισόδια ακράτειας.
Βιοανάδραση:
Πρόκειται για μία ασφαλή και μη επεμβατική μέθοδο εκγύμνασης και «εκπαίδευσης» των μυών που ελέγχουν την αφόδευση. Η μέθοδος εφαρμόζεται σε ειδικά εργαστήρια, όπου τοποθετούνται ειδικοί αισθητήρες που καταγράφουν τη λειτουργία των μυών της αφόδευσης. Η καταγραφή αυτή βοηθά τον ασθενή να συνειδητοποιήσει και να ελέγξει τη σύσπαση των σφιγκτήρων μυών που εξασφαλίζουν την εγκράτεια Η βιοανάδραση είναι περισσότερο αποτελεσματική σε άτομα που μπορούν να προκαλέσουν σύσπαση των σφιγκτήρων και που διατηρούν κάποια αίσθηση της ανάγκης τους για αφόδευση. Τα αποτελέσματα της βιοανάδρασης μπορεί να εξασθενίσουν μετά την πάροδο 6 μηνών και ενδεχομένως να απαιτείται επανάληψη της μεθόδου.
Χειρουργικές Μέθοδοι:
Ηλεκτρική διέγερση των ιερών νεύρων (SNM-Sacral NeuroModulation): Παρ’ όλο που η τεχνική εφαρμόζεται στο χειρουργείο από εξειδικευμένους χειρουργούς, θεωρείται ανώδυνη και με ελάχιστες ως καθόλου επιπλοκές και μπορεί να εφαρμοστεί και με περιοχική ή και τοπική αναισθησία. Ένα ειδικό ηλεκτρόδιο τοποθετείται δια του δέρματος και διεγείρει (με τη βοήθεια ενός μικρού βηματοδότη) τα νεύρα που βρίσκονται κοντά στο ιερό οστό (στο κατώτερο σημείο της σπονδυλικής στήλης), τα οποία ελέγχουν τη λειτουργία των μυών της αφόδευσης. Το μεγάλο πλεονέκτημα της τεχνικής αυτής είναι ότι μπορεί αρχικά να εφαρμοστεί δοκιμαστικά για 2 εβδομάδες με τη χρήση ενός απλού εξωτερικού βηματοδότη που ο ασθενής μεταφέρει στη ζώνη του. Εάν υπάρξει βελτίωση των συμπτωμάτων της ακράτειας μέσα στο δοκιμαστικό χρονικό διάστημα των 2 εβδομάδων, τότε ο χειρουργός προχωρά στην εμφύτευση μόνιμου βηματοδότη, κάτι που επίσης γίνεται εύκολα και ανώδυνα. Η μέθοδος είναι σχετικά καινούργια και θεωρείται επαναστατική για την επίλυση ενός δύσκολου και χρόνιου προβλήματος, όπως η ακράτεια. Με τη σωστή επιλογή των ασθενών αναφέρεται ποσοστό επιτυχίας που σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει το 90%.
Χειρουργική αποκατάσταση των σφιγκτήρων: Πρόκειται για χειρουργικές επεμβάσεις που έχουν στόχο να αποκαταστήσουν τη δομή των σφιγκτήρων, όταν αυτοί έχουν υποστεί κακώσεις, είτε από τραυματισμούς, είτε συχνότερα σε γυναίκες κατά τον τοκετό. Η σφιγκτηροπλαστική γίνεται σε περιπτώσεις που ο σφιγκτήρας έχει υποστεί μία απλή κάκωση. Σε περιπτώσεις πιο εκτεταμένων κακώσεων των σφιγκτήρων εφαρμόζονται πιο πολύπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις κατά τις οποίες μεταφέρονται γειτονικοί μύες από το γλουτό ή το μηρό και τοποθετούνται γύρω από το ορθό για να αντικαταστήσουν τους σφιγκτήρες. Ενώ τα άμεσα αποτελέσματα των χειρουργικών επεμβάσεων είναι σχετικά καλά, μόνο το 50% των ασθενών συνεχίζει να διατηρεί την εγκράτεια μετά από 5 χρόνια, ενώ οι επεμβάσεις μετάθεσης μυών μπορούν να εμφανίσουν και αρκετές επιπλοκές.
Χειρουργική τοποθέτηση τεχνητού σφιγκτήρα: Πρόκειται για μία συσκευή που λειτουργεί υποκαθιστώντας τους φυσικούς σφιγκτήρες του ορθού. Τοποθετείται χειρουργικά, αλλά η αποτελεσματικότητά της είναι περιορισμένη και οι επιπλοκές μπορεί να είναι σημαντικές.
Κολοστομία: Αποτελεί την τελευταία λύση, σε σοβαρές μορφές ακράτειας, όταν όλα τα υπόλοιπα μέτρα έχουν αποτύχει. Πλέον στις ημέρες μας εφαρμόζεται σπανίως. Πρόκειται για τη δημιουργία μίας «παρά φύσιν έδρας». Γίνεται με ένα σχετικά απλό χειρουργείο που μπορεί να γίνει και λαπαροσκοπικά, κατά το οποίο το έντερο στερεώνεται στο κοιλιακό τοίχωμα και τα κόπρανα αδειάζουν σε ένα σακουλάκι που προσκολλάται στο δέρμα επάνω από το άνοιγμα του εντέρου, το οποίο αλλάζεται από τον ίδιο τον ασθενή. Με αυτόν τον τρόπο σταματούν τα επεισόδια ακράτειας, αφού πλέον η κένωση του εντέρου γίνεται μέσα στο σάκο με απολύτως ελεγχόμενο τρόπο.
Πρακτικά μέτρα για τον περιορισμό των επεισοδίων ακράτειας:
Αποφυγή τροφίμων και ποτών που προκαλούν υδαρή κόπρανα ή πιο συχνές κενώσεις. Αυτά περιλαμβάνουν γαλακτοκομικά προϊόντα, πικάντικες τροφές, λιπαρές τροφές, αναψυκτικά που περιέχουν καφεΐνη, προϊόντα με υποκατάστατα ζάχαρης και οινοπνευματώδη.
Κατανάλωση μικρότερων σε ποσότητα και πιο συχνών γευμάτων μπορεί να μειώσει τη συχνότητα των κενώσεων. Σε ορισμένους ανθρώπους, η κατανάλωση μεγάλων γευμάτων μπορεί, μέσω αντανακλαστικών, να προκαλέσει κενώσεις και μερικές φορές διάρροια.
Αύξηση των φυτικών ινών στη διατροφή. Οι φυτικές ίνες αυξάνουν τον όγκο των κοπράνων και βελτιώνουν τη σύστασή τους (λιγότερο υδαρείς κενώσεις). Η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη φυτικών ινών είναι 25 – 30 γραμμάρια.
Χρήσιμες Ασκήσεις για την Ακράτεια
ΑΣΚΗΣΕΙΣ KEGEL
Οι ασκήσεις Kegel είναι ένας φυσικός τρόπος εξάσκησης των μυών του πυελικού εδάφους που αναπτύχθηκαν αρχικά ως μέθοδος για την ακράτεια στις γυναίκες μετά από τον τοκετό. Λόγω της επιτυχίας των ασκήσεων, οι ασκήσεις αυτές χρησιμοποιούνται και συστήνονται σε γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας που έχουν ακράτεια ούρων ή και κοπράνων.
Η επιτυχία των ασκήσεων Kegel εξαρτάται από τη κατάλληλη τεχνική και την επιμονή σε ένα κανονικό και επαναληπτικό πρόγραμμα άσκησης. Αρκετοί άνθρωποι έχουν δυσκολία στη σωστή και αποτελεσματική εξάσκηση, αφού δεν μπορούν εύκολα να προσδιορίσουν το σημείο που απομονώνει τους μύες του πυελικού εδάφους. Ο σκοπός των ασκήσεων Kegel είναι να ενισχυθούν οι μύες του πυελικού εδάφους, επιτυγχάνοντας τη μείωση της χαλάρωσης που επέρχεται με τα χρόνια, μετά από μία γέννα (γυναίκες), από φυσικά αίτια ή κάποιο χειρουργείο (γυναίκες και άνδρες). Έτσι, επιτυγχάνεται βελτίωση στο τρόπο λειτουργίας της ουρήθρας ή και του πρωκτικού σφικτήρα. Με την άσκηση του πυελικού εδάφους και τη μείωση της χαλάρωσης, εκτός του προβλήματος της ακράτειας, επιτυγχάνουμε πολύ καλύτερη αίσθηση κατά την ερωτική επαφή και για τα δύο μέρη. Επιπρόσθετα, με τον έλεγχο του πυελικού εδάφους οι γυναίκες επιτυγχάνουν καλύτερο και ευκολότερο τοκετό, ενώ οι άνδρες επιτυγχάνουν μεγαλύτερο έλεγχο κατά την εκσπερμάτιση.
Κατά τις ασκήσεις, πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή, ώστε η πίεση που ασκούμε να εστιάζεται στους σωστούς μυς. Όσοι άνθρωποι αποτυγχάνουν από τις ασκήσεις, είναι επειδή εξασκούν λάθος μυς. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που προσπαθούν να εξασκήσουν τους πυελικούς μύες, αποτυγχάνουν επειδή εξασκούν τους κοιλιακούς μύες ή τους μύες των μηρών. Υπάρχουν αρκετές τεχνικές, και όργανα για να σας βοηθήσουν να εντοπίσετε και να εξασκήσετε τους σωστούς μύες, ώστε να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ποιος είναι τελικά ο πυελικός μυς; Αναγνωρίστε τον και κάντε τις ασκήσεις Kegel για να επωφεληθείτε από τη σωστή λειτουργία της ουρήθρας και τη μείωση της χαλάρωσης του κόλπου.
ΑΣΚΗΣΗ 1
Για να βρείτε τον πυελικό μύ, δοκιμάστε να πάτε στη τουαλέτα και αρχίστε να ουρείτε. Προσπαθήστε τώρα, να σταματήσετε τη ροή των ούρων, πιέζοντας τους μύες που αισθάνεστε ότι είναι ικανοί να σταματήσουν τη ροή. Επαναλάβετε αρκετές φορές αυτή τη διαδικασία, μέχρι να εξοικειωθείτε με την αίσθηση αλλά και την ομάδα των μυών που πιέζετε. Προσέξτε κατά τη διαδικασία αυτή να πιέζετε μόνο τους μύες που ευθύνονται για την ούρηση και όχι τους υπόλοιπους μύες της περιοχής.
ΑΣΚΗΣΗ 2
Για τις γυναίκες, ένας άλλος τρόπος για να σας βοηθήσει να προσδιορίσετε τη σωστή ομάδα μυών, είναι να παρεμβάλετε ένα δάκτυλο στο κόλπο, το οποίο θα πρέπει να προσπαθήσετε να σφίξετε με τους μυς. Τοποθετήστε ένα δάκτυλο στο κόλπο σας, και προσπαθήστε να σφίξετε σαν να προσπαθούσατε να σταματήσετε την εκροή ούρων. Κατά τη διαδικασία αυτή θα πρέπει οι κοιλιακοί μύες και οι μύες των μηρών να είναι χαλαροί. Αν η άσκηση γίνεται σωστά τότε θα πρέπει να νιώθετε πίεση στο δάκτυλο.
Οι παραπάνω ασκήσεις σας βοηθούν να κατανοήσετε και να αισθανθείτε ποιους ακριβώς μύες πρέπει να γυμνάζετε. Με την κατανόηση λοιπόν των κατάλληλων μυών, ο ασκούμενος (άνδρας και γυναίκα ) συσπά τους μύς για 10 δευτερόλεπτα και μετά χαλαρώνει για άλλα 10 δευτερόλεπτα. Ο κύκλος αυτός πρέπει να επαναλαμβάνεται πολλές φορές κατά τη διάρκεια την ημέρας και η σύσπαση προοδευτικά θα πρέπει να είναι πιο έντονη. Ένα κριτήριο βελτίωσης είναι το κατά πόσο μπορεί ο ασκούμενος να διακόψει την ούρηση κατά την πάροδο του χρόνου.
Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες εντοπίζοντας σωστά τους κατάλληλους μυς μετά τη σύσπασή τους θα πρέπει να νιώθουν την ανύψωση του πυελικού εδάφους. Οι ασκήσεις αυτές λέγονται και αόρατες αφού μπορούν να γίνουν οπουδήποτε χωρίς να τις καταλάβει κανένας παρά μόνο ο ασκούμενος.
Οι ασκήσεις θα πρέπει να γίνονται καθημερινά και πολλές φορές για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (6 μήνες).
Εικόνα
1. Ανατομία ωμικής ζώνης
με τους στροφείς του ώμου
Η βλάβη ή ο ερεθισμός του στροφικού πετάλου (rotator cuff) αποτελεί μία συχνή αιτία πόνου στην περιοχή της ωμικής ζώνης. Τα αίτια του πόνου μπορεί να είναι:
Τενοντίτιδα (συχνότερα του υπερακανθίου): οι τένοντες του στροφικού πετάλου παρουσιάζουν μία χρόνια φλεγμονή ή ρήξη
Ορογονοθυλακίτιδα (bursitis): ο ορογόνος θύλακος μπορεί να φλεγμαίνει και να είναι οιδηματώδης με παρουσία αυξημένης ποσότητας υγρού που προκαλεί πόνο
Υπακρωμιακή προστριβή: ιδιαίτερα κατά την ανύψωση του άνω άκρου πάνω από το επίπεδο του ώμου, το διάστημα μεταξύ ακρωμίου και στροφικού πετάλου στενεύει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα ο τένοντας να τρίβεται στο ακρώμιο και να προκαλείται χρόνιος ερεθισμός και πόνος
Ανατομία
Η ωμική ζώνη αποτελείται από τρία οστά: το βραχιόνιο, την ωμοπλάτη και την κλείδα. Η άρθρωση του ώμου (γληνοβραχιόνιος) σχηματίζεται από την κεφαλή του βραχιονίου και την ωμογλήνη που αποτελεί τμήμα της ωμοπλάτης (εικόνα 1).
Το στροφικό πέταλο αποτελείται από μία ομάδα μυών οι οποίοι ξεκινούν από την ωμοπλάτη και καταλήγουν στο βραχιόνιο οστό ενώ ταυτόχρονα περιβάλλουν την κεφαλή του βραχιονίου. Από λειτουργικής απόψεως οι μύες αυτοί σταθεροποιούν την άρθρωση του ώμου και συμμετέχουν στην ανύψωση και τις στροφικές κινήσεις (έξω-έσω στροφή) του βραχιονίου και κατ’ επέκταση όλου του άνω άκρου. Οι μύες που αποτελούν το στροφικό πέταλο είναι τέσσερις:
Υπερακάνθιος
Υπακάνθιος
Ελάσσων στρογγύλος
Υποπλάτιος
Υπάρχει επίσης ένας ορογόνος θύλακος μεταξύ στροφικού πετάλου και ακρωμίου ο οποίος επιτρέπει στους τένοντες των στροφέων να ολισθαίνουν ελεύθερα κατά τη διάρκεια των κινήσεων του άνω άκρου. Σε περίπτωση τραυματισμού ή βλάβης των τενόντων, αυτός ο θύλακος μπορεί να ερεθιστεί και να προκληθεί σημαντικού βαθμού πόνος.
Αιτιολογία
Ο πόνος που προέρχεται από ερεθισμό/προστριβή του στροφικού πετάλου είναι αρκετά συχνός τόσο σε νέους αθλητές όσο και σε μεσήλικες. Συνηθέστερα εμφανίζεται σε αθλητές οι οποίοι χρησιμοποιούν το άνω άκρο σε έντονες δραστηριότητες πάνω από το επίπεδο του ώμου (overhead athletes), όπως στην κολύμβηση, τένις, άρση βαρών, ρίψεις. Επίσης, στη μέση ηλικία αποτελεί ουσιαστικά το αποτέλεσμα χρόνιας καταπόνησης του άνω άκρου και είναι συχνός σε χειρώνακτες, ελαιοχρωματιστές, οικοδόμους, αγρότες κλπ.
Ο πόνος μπορεί να εμφανίζεται είτε ως αποτέλεσμα κάποιου τραυματισμού είτε προοδευτικά χωρίς κάποια προφανή αιτία.
Συμπτώματα
Η υπακρωμιακή προστριβή ή τενοντίτιδα του στροφικού πετάλου εμφανίζεται με πόνο που μπορεί να συνοδεύεται από τοπικό οίδημα και ευαισθησία στην πρόσθια-έξω επιφάνεια του ώμου. Τα συμπτώματα μπορεί να επιδεινώνονται τόσο κατά την ανύψωση του άνω άκρου όσο και όταν ο ασθενής κατεβάζει το πάσχον μέλος.
Αρχικά τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια με αποτέλεσμα οι ασθενείς να μην ακολουθούν κάποια θεραπεία στην πρώιμη φάση. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι:
Μετρίου βαθμού πόνος τόσο κατά την εκτέλεση διαφόρων δραστηριοτήτων όσο και στην ηρεμία
Αντανάκλαση του πόνου από την πρόσθια επιφάνεια του ώμου στην έξω επιφάνεια του βραχίονα
Αιφνίδια έναρξη ή επιδείνωση του πόνου κατά την απότομη άρση βάρους ή κατά την απότομη κίνηση που κάνει ο ασθενής για να φτάσει ένα αντικείμενο που είναι ψηλά (π.χ. σε ένα ράφι)
Οι αθλητές μπορεί να εμφανίζουν συμπτώματα κατά τη διάρκεια ρίψεων
Καθώς η βλάβη προχωράει, τα συμπτώματα αυξάνονται σε ένταση και συχνότητα:
Πόνος κατά τη διάρκεια της νύκτας που μπορεί να ξυπνάει τον ασθενή
Απώλεια μέρους της μυικής ισχύος και του εύρους κίνησης
Δυσκολία κατά την εκτέλεση δραστηριοτήτων που απαιτούν τοποθέτηση του άνω άκρου πίσω από την πλάτη
Σε αιφνίδια επιδείνωση του πόνου η περιοχή του ώμου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη ακόμα και στην απλή ψηλάφηση ενώ όλες οι κινήσεις μπορεί να είναι πολύ περιορισμένες και επώδυνες.
Κλινική εξέταση
Μετά τη λήψη λεπτομερούς ιστορικού σχετικά με την έναρξη και τη φύση των συμπτωμάτων, ακολουθεί η κλινική εξέταση από το γιατρό, ο οποίος ελέγχει την περιοχή όπου υπάρχει ευαισθησία, το εύρος κίνησης της άρθρωσης του ώμου καθώς και την ισχύ των μυών της ωμικής ζώνης. Στο σημείο αυτό τονίζεται ότι θα πρέπει πάντοτε να ελέγχεται και η περιοχή του αυχένα διότι αρκετά συχνά ο πόνος από τον αυχένα αντανακλά στην περιοχή του ώμου.
Απεικονιστικές εξετάσεις
Παρακλινικές εξετάσεις που μπορούν να βοηθήσουν στην επιβεβαίωση της διάγνωσης είναι:
Απλές ακτινογραφίες. Επειδή οι ακτινογραφίες δεν απεικονίζουν τα μαλακά μόρια, συνήθως είναι φυσιολογικές ή μπορεί να εμφανίζουν μικρά ευρήματα, όπως π.χ. οστεόφυτα στην πρόσθια-έξω γωνία του ακρωμίου, τα οποία είναι αποτέλεσμα της χρόνιας προστριβής του στροφικού πετάλου στο ακρώμιο.
Μαγνητική τομογραφία (MRI) και υπερηχογράφημα (ultrasound). Οι εξετάσεις αυτές απεικονίζουν με μεγάλη λεπτομέρεια τους τένοντες του στροφικού πετάλου και μπορούν να δείξουν την παρουσία υγρού ή φλεγμονής στον υπακρωμιακό ορογόνο θύλακο.
Θεραπεία
Ο στόχος της θεραπείας είναι η εξάλειψη του πόνου και η λειτουργική αποκατάσταση του ασθενούς. Στο σχεδιασμό της θεραπείας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η ηλικία του ασθενούς, το επίπεδο δραστηριότητας και η γενική του κατάσταση.
Συντηρητική αντιμετώπιση
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αρχική αντιμετώπιση είναι συντηρητική και μπορεί να διαρκέσει από αρκετές εβδομάδες έως λίγους μήνες μέχρι να βελτιωθούν τα συμπτώματα και να επανέλθουν οι ασθενείς σε πλήρεις δραστηριότητες.
Ανάπαυση: ο γιατρός μπορεί να συστήσει τροποποίηση των καθημερινών δραστηριοτήτων του ασθενούς, όπως π.χ. αποφυγή κινήσεων και άρσης βάρους πάνω από το επίπεδο του ώμου.
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη: μπορούν να ελαττώσουν σημαντικά τον πόνο και να περιορίσουν το οίδημα και τη φλεγμονή.
Φυσιοθεραπείες: ο φυσιοθεραπευτής αρχικά στοχεύει στην αποκατάσταση του φυσιολογικού εύρους κίνησης της άρθρωσης του ώμου με την εφαρμογή διατατικών ασκήσεων. Δυσκολία του ασθενούς να φτάσει το χέρι ψηλά στην πλάτη συνήθως οφείλεται σε ρίκνωση του οπισθίου θυλάκου και πολλές φορές συνοδεύεται από πόνο.
Μετά τη βελτίωση του εύρους κίνησης και του πόνου, ο ασθενής μπορεί να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα μυικής ενδυνάμωσης των στροφέων.
Εγχύσεις κορτιζόνης: σε περιπτώσεις που τα συμπτώματα της υπακρωμιακής προστριβής/τενοντίτιδας υπερακανθίου δεν υποχωρούν με την ανάπαυση, τη χορήγηση αντιφλεγμονωδών φαρμάκων ή το πρόγραμμα φυσιοθεραπείας, μπορεί να γίνει έγχυση κορτιζόνης και τοπικού αναισθητικού στον υπακρωμιακό χώρο με πολύ καλά αποτελέσματα. Τα σκευάσματα κορτιζόνης έχουν αντιφλεγμονώδη δράση και επειδή δρουν τοπικά, δεν εμφανίζουν τις ανεπιθύμητες ενέργειες που παρατηρούνται σε περιπτώσεις συστηματικής χορήγησης κορτιζόνης.
Χειρουργική θεραπεία
Εικόνα
2: Αρθροσκόπηση ώμου
Σε αποτυχία της συντηρητικής αγωγής έχει ένδειξη η χειρουργική αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο στόχος του χειρουργείου είναι να δημιουργηθεί περισσότερος χώρος υπακρωμιακά ώστε να ολισθαίνουν οι τένοντες του στροφικού πετάλου χωρίς να προκαλείται προστριβή στο ακρώμιο. Αυτό επιτυγχάνεται με αρθροσκοπικές (ελάχιστα επεμβατικές) μεθόδους (εικ. 2), όπου ο χειρουργός αφαιρεί τον υπακρωμιακό ορογόνο θύλακο που φλεγμαίνει (subacromial bursa) και στη συνέχεια αφαιρεί επίσης λίγα χιλιοστά οστού από την κάτω επιφάνεια του προσθίου τμήματος του ακρωμίου (ακρωμιοπλαστική). Τα πλεονεκτήματα της αρθροσκοπικής τεχνικής σε σχέση με τις ανοικτές μεθόδους είναι η μικρότερη νοσηρότητα, η μικρότερη διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο, λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος, ένα σαφώς καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα (τομές 5-6 mm) και η ταχύτερη επάνοδος στις καθημερινές δραστηριότητες. Σημειώνεται επίσης ότι κατά τη διάρκεια της αρθροσκόπησης είναι δυνατή η διαπίστωση και αντιμετώπιση τυχόν συνοδών βλαβών τόσο στη γληνοβραχιόνια άρθρωση όσο και στον υπακρωμιακό χώρο, όπως π.χ. η συρραφή ρήξεων τενόντων του στροφικού πετάλου του ώμου.
Εικόνα
3: Αρθροσκοπική ακρωμιοπλαστική
Μετεγχειρητική αποκατάσταση
Μετά το χειρουργείο το άνω άκρο τοποθετείται σε έναν απλό φάκελο ανάρτησης για 2-3 εβδομάδες ενώ η παθητική κινητοποίηση του ώμου αρχίζει άμεσα από το πρώτο 24ώρο. Στη συνέχεια, συνήθως από την 3η εβδομάδα, προστίθενται και ενεργητικές ασκήσεις ενώ από την 6η εβδομάδα προχωρούμε σε μυική ενδυνάμωση. Κατά μέσο όρο τα συμπτώματα υποχωρούν πλήρως σε 2 με 3 μήνες μετά το χειρουργείο.
Καθημερινά προστίθενται, νέες μέθοδοι και υλικά στην υπηρεσία της σύγχρονης γυναίκας , ώστε να διατηρεί και βελτιώνει την εικόνα της . Ο Δερματολόγος μπορεί να προτείνει βελτιωτικές κινήσεις ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε ενδιαφερόμενης, και συχνά συνδυασμούς υλικών, μεθόδων και μηχανημάτων για νεανική εμφάνιση και φυσικό αποτέλεσμα.
Τι είναι η μεσοθεραπεία?
Η Μεσοθεραπεία είναι μία ενέσιμη , πολύ αποτελεσματική και ασφαλής μέθοδος που χρησιμοποιούμε στην Αισθητική Ιατρική, για να δράσουμε προληπτικά ή επανορθωτικά στα προβλήματα του δέρματος που παρουσιάζονται με την πάροδο του χρόνου.
Είναι η τεχνική τοποθέτησης ουσιών-υλικών μέσα στο δέρμα, αφήνοντας πίσω μας τον παραδοσιακό τρόπο επάλειψης ουσιών στην επιδερμίδα. Έτσι μπορούμε να είμαστε πολύ πιο αποτελεσματικοί και ταυτόχρονα να εξατομικεύουμε την τεχνική ανάλογα με τις ανάγκες του δέρματος. στοχευόμενη τεχνική
Ποιά τα είδη της Μεσοθεραπείας?
Ετερόλογη Μεσοθεραπεία
Είναι η Μεσοθεραπεία στην οποία χρησιμοποιούμε διάφορες ουσίες ή υλικά για την ενυδάτωση και την ανάπλαση του δέρματος, την βελτίωση της υφής και των ρυτίδων. Ως υλικά χρησιμοποιούμε υαλουρονικό, βιταμίνες A,E,C,B, αμινοξέα, DMAE και άλλες anti-aging ουσίες. Μια πιο σύγχρονη μορφή μεσοθεραπείας, είναι αυτή με τα νήματα PDO πολυδιοξανόνης.
Θεωρώ όμως ότι η πιο ασφαλής και αποτελεσματική είναι Αυτόλογη Μεσοθεραπεία.
Αυτόλογη Μεσοθεραπεία
Γνωστή ως PRP (πλούσιο σε αιμοπετάλια πλάσμα),χρησιμοποιεί ως υλικό το πλάσμα του αίματος της ίδιας της ενδιαφερόμενης. Είναι θεραπεία αντιγήρανσης που αξιοποιεί την επουλωτική ικανότητα του αίματος, ώστε να διεγείρει τα δερματικά κύτταρα. Η PRP χρησιμοποιεί πληθώρα αυξητικών παραγόντων που περιέχονται στο πλάσμα καθώς και την διαδικασία διέγερσης των μεσεγχυματικών κυττάρων για την αναγέννηση-αναζωογόνηση του δέρματος.
Ποιά είναι η διαδικασία?
Για την PRP Μεσοθεραπεία, χρειάζεται αρχικά αιμοληψία μικρής ποσότητας αίματος από την ενδιαφερόμενη. Στην συνέχεια το αίμα μπαίνει σε ειδικά σωληνάρια και γίνεται φυγοκέντριση. Μέσα στο σωληνάριο, ένα ειδικό gel διαχωρίζει κατά την φυγοκέντριση τα ερυθρά αιμοσφαίρια τα οποία παγιδεύονται στον πάτο του σωληναρίου κάτω από το gel . Το υλικό πάνω από το gel είναι αυτό που χρησιμοποιούμε για την θεραπεία μας. Το πλούσιο σε αιμοπετάλια πλάσμα. Τα αιμοπετάλια ενεργοποιούνται με την προσθήκη διαλύματος νουκλεοτιδίων και ιόντων ασβεστίου και ακολουθεί ή έγχυση.
Η εγχυση μπορεί να γίνει σε όλο το πρόσωπο, λαιμό, ντεκολτέ και τα χέρια και γίνεται με την μέθοδο της ενέσιμης Μεσοθεραπείας, στην οποία χρησιμοποιούμε σύριγγες με πολύ λεπτές και κοντές βελόνες ή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε Dermapen και Roller.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί το υλικό σαν Filler όπως το Υαλουρονικό?
Το ίδιο υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αυτόλογο Fillier για να γεμίσουμε ρυτίδες. Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν είναι αυτός ο κύριος στόχος μας, αλλά η διέγερση ινοβλαστών που στην συνέχεια θα δημιουργήσουν νέο κολλαγόνο και τους υπόλοιπους παράγοντες του κυτταρικού πλέγματος οι οποίοι ευθύνονται για την αναγέννηση του δέρματος.
Πόσες συνεδρίες απαιτούνται?
Η θεραπεία ολοκληρώνεται σε 3-4 συνεδρίες, με μεσοδιαστήματα 30 ημερών συνήθως και επαναλαμβάνεται ανά έτος.
Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου?
Δεν χρησιμοποιούμε όπως έχω πει ξένα προς τον οργανισμό υλικά και γι αυτό η αντίδραση του οργανισμού είναι κατά πολύ ηπιότερη αλλά και αποτελεσματικότερη. Δεν υπάρχει κίνδυνος αλλεργιών και παρενεργειών. Δεν υπάρχει κίνδυνος παραμόρφωσης και υπερδιόρθωσης όπως θα μπορούσε να συμβεί με την χρήση του Υαλουρονικού οξέος για παράδειγμα, σαν αποτέλεσμα κακής τεχνικής ή αστοχίας του υλικού. Τέλος η ασθενής μπορεί να επιστρέψει αμέσως μετά το τέλος της θεραπείας στις δραστηριότητές του.
Ποιά τα αποτελέσματα?
Είτε ως μονοθεραπεία είτε σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους, έχει μοναδικά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση ρυτίδων, ουλών, ραγάδων και της τριχόπτωσης. Ενισχύει την παραγωγή κολλαγόνου, την οξυγόνωση και την ενυδάτωση του δέρματος.
Επίλογος
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Μεσοθεραπεία, είναι η πιο ασφαλής αντιγηραντική μέθοδος και η μόνη που εξατομικεύεται ανάλογα με την ηλικία και το πρόβλημα, με την προϋπόθεση ότι εφαρμόζεται από Δερματολόγους που έχουν εξειδικευτεί στην Αισθητική Ιατρική.
Τα πιο συνηθισμένα οδοντικά προβλήματα για ανθρώπους άνω των 50 ετών και οι λύσεις τους.
Τερηδονα
Οι άνθρωποι άνω των 50 ετών μπορούν να αναπτύξουν κοιλότητες τερηδόνας. Οι κοιλότητες αυτές μπορεί να εμφανιστούν σε περιοχές των δοντιών που πριν δεν είχαν κανένα πρόβλημα, σε παλιά σφραγίσματα ή στη ρίζα του δοντιού. Καθώς μεγαλώνουμε, οι ρίζες των δοντιών μας γίνονται πιο μαλακές και συνεπώς πιο ευάλωτες,
Λύση:
Το φθόριο δεν είναι μόνο για παιδιά. Το φθόριο είναι ένα από τα 10 σημαντικότερα μέτρα για την υγεία που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Σχεδόν το 80% των ανθρώπων στις Η.Π.Α. έχουν φθοριωμένο νερό, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν αποτελεί λύση για εσάς μπορείτε να προσθέσετε ένα φθοριούχο διάλυμα στην καθημερινή σας ρουτίνα. Εναλλακτικά, ρωτήστε τον οδοντίατρο σας για κάποιο ισχυρότερο φθοριούχο τζελ.
Ξηρό στόμα
Το σάλιο μας προστατεύει από την τερηδόνα. Αλλά αν το στόμα σας δεν το παράγει, τα δόντια σας μπορεί να βρίσκονται σε κίνδυνο. Το ασβέστιο και το φώσφορο που υπάρχουν στο σάλιο εμποδίζουν την απασβεστίωση των δοντιών. Ξέρετε ότι έχετε ξηρό στόμα αν αισθάνεστε το στόμα σας να κολλάει, αν έχετε δυσκολία στην κατάποση, ξηρότητα στον φάρυγγα, και ξηρά σκασμένα χείλη. Επίσης, μπορεί να παρατηρήσετε μια μεταλλική γεύση στο στόμα σας ή επίμονη κακή αναπνοή. Η ξηροστομία συχνά προκαλείται από φάρμακα και όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι τόσα περισσότερα φάρμακα παίρνουν. Ή μπορεί να προκληθεί από το κάπνισμα ή κάποιο χτύπημα στο κεφάλι που μπορεί να βλάψει τους σιελογόνους αδένες.
Η λύση:
Αν έχετε ξηρό στόμα, θα χρειαστεί να προσπαθήσετε να διεγείρετε την παραγωγή σάλιου. Κάποιοι άνθρωποι πίνουν νερό όλη μέρα, ενώ άλλοι προτιμούν να μασούν τσίχλα ξυλιτόλης. Ο οδοντίατρος σας μπορεί να σας συστήσει κάποιο υποκατάστατο σάλιου.
Ασθένεια των ούλων
Αν τα ούλα σας είναι πρησμένα, κόκκινα ή αιμορραγούν πολύ εύκολα, τότε έχετε ουλίτιδα. Η ουλίτιδα είναι μια πρώιμη μορφή ασθένειας των ούλων που αν προχωρήσει μπορεί να γίνει επικίνδυνη καθώς εξελίσσεται σε περιοδοντίτιδα. Η περιοδοντίτιδα προκαλεί υποχώρηση των ούλων και αν η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπιστεί τότε μπορεί να προκαλέσει απώλεια οστών στη γνάθο σας και τελικά απώλεια των δοντιών σας.
Η λύση:
Η λύση σε αυτήν την περίπτωση είναι οι τακτικές επισκέψεις στον οδοντίατρο. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στην οδοντιατρική φροντίδα είναι πιθανότερο να αναπτύξουν ασθένεια των ούλων.
Καρκίνος του στόματος
Η συχνότητα εμφάνισης καρκίνου του στόματος σίγουρα αυξάνεται καθώς μεγαλώνουμε. Πολύ συχνά συνδέεται με το κάπνισμα και το αλκοόλ. Πρόσφατα, ο αριθμός των περιπτώσεων στοματικού καρκίνου έχει αυξηθεί και οι γιατροί ανακάλυψαν ότι ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV) είναι μια από τις αιτίες αυτής της αύξησης.
Μόνο οι μισοί από τους ανθρώπους με καρκίνο του στόματος επιβιώνουν από την ασθένεια. Η καλύτερη ελπίδα επιβίωσης είναι η διάγνωση της ασθένειας όταν είναι στο πρώιμο στάδιο, όπου υπάρχουν 80% πιθανότητες να επιβιώσει ο ασθενής. Η οδοντιατρική σας εξέταση θα πρέπει να περιλαμβάνει έλεγχο για στοματικό καρκίνο. Ο οδοντίατρος σας κρατά τη γλώσσα σας και ελέγχει τον μαλακό ιστό του στόματος σας, το λαιμό και τη γνάθο σας.
Συνωστισμός δοντιών
Όσο μεγαλώνουμε τα δόντια μετατοπίζονται, σύμφωνα με τον Lee W. Graber, D.D.S., M.S., M.S., Ph.D., πρώην πρόεδρο της Αμερικάνικης Εταιρείας Ορθοδοντικών. Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα, όχι λόγω αισθητικής, αλλά κυρίως επειδή δυσκολεύει το σωστό καθάρισμα των δοντιών, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη τερηδόνας. Ο συνωστισμός είναι επίσης ανησυχητικός επειδή τα στραβά δόντια μπορεί να προκαλέσουν διάβρωση και βλάβη στον ιστό υποστήριξης των οστών, εξηγεί ο Graber.
Η λύση:
Αν τα δόντια σας έχουν πραγματικά μετακινηθεί, τότε πρέπει να δείτε έναν ορθοδοντικό για να σας προτείνει την ανάλογη θεραπεία.
Τρίξιμο ή κροτάλισμα των δοντιών
Ο βρουξισμός είναι μια πάθηση που αρχίζει νωρίτερα στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά οι επιπτώσεις του αυξάνονται καθώς μεγαλώνουμε. Αν έχετε την τάση να σφίγγετε ή να τρίζετε τα δόντια σας όταν κοιμάστε, μπορεί να προκαλέσετε βλάβη στο σμάλτο και να φτάσετε στην οδοντίνη το οποίο μπορεί να γίνει πολύ επώδυνο. Επίσης, αν έχετε στεφάνες ή γέφυρες στο στόμα σας, μπορεί να υποστούν ζημιές από αυτήν τη συνήθεια.
Η λύση:
Ο οδοντίατρος σας μπορεί να σας δώσει κάποιο προστατευτικό στόματος για τον ύπνο, το οποίο θα προστατεύει τα δόντια σας.
Η Δισκοπλαστική είναι μια εξειδικευμένη και ελάχιστα επεμβατική τεχνική χάρη στην οποία ο μεσοσπονδύλιος δίσκος στον αυχένα, το θώρακα ή τη μέση συρρικνώνεται με το μηχανισμό της ώσμωσης και αναδιαμορφώνεται με στόχο να αντιμετωπιστεί αιτιολογικά και αποτελεσματικά η κλινική συμπτωματολογία και οι παθήσεις στους μεσοσπονδύλιους δίσκους της σπονδυλικής στήλης. Μερικοί την αναφέρουν λανθασμένα ως πυρηνόλυση, ωστόσο τα υλικά που χρησιμοποιεί το ιατρείο μας δεν προκαλούν καμία λύση ή βλάβη στον δίσκο.
Μερικές από τις κύριες ενδείξεις είναι η Κλινική συμπτωματολογία λόγω πρόπτωσης δίσκου (οξεία ισχιαλγία), εκφυλιστικής νόσου του δίσκου (χρόνια οσφυαλγία) και κήλης δίσκου χωρίς έξοδο του δισκικού υλικού. Η κλινική συμπτωματολογία είναι πόνος στη μέση, πόνος στον μηρό, μυϊκή ατροφία, χωλότητα, αυχενικός πόνος, πόνος στην πλάτη, παραισθησία, πόνος με αντανάκλαση στο κάτω ή άνω άκρο, μουδιάσματα, ζάλη αλλά και αϋπνία, πάρεση. Όλοι οι ασθενείς ηλικίας άνω των 18 ετών ακόμα και οι υπερήλικες άνω των 80 ετών και οι με σοβαρά προβλήματα υγείας, οι ασθενείς με κύρια πάθηση την δισκοπάθεια από 1 έως και 5 μεσοσπονδύλιους δίσκους ανήκουν στην κατηγορία ασθενών. Μερικές από τις "δύσκολες" περιπτώσεις που αντιμετωπίσαμε αποτελεσματικά ήταν
Μία μεγάλη δισκοκήλη με σημαντικού βαθμού κατάληψη του σπονδυλικού σωλήνα
Σπονδυλική στένωση σε πολλαπλά επίπεδα λόγω πολλαπλής δισκοπάθειας
Μικρού έως 1ου βαθμού σπονδυλολίσθηση με συνοδό πρόπτωση δίσκου
«Πτώση» άκρου ποδός
Εξαφάνιση έντονης χωλότητας μετά από 15 ημέρες.
Η Γενική διαδικασία χωρίζεται σε 5 στάδια
Στάδιο 1 Σε άσηπτο περιβάλλον μιας αίθουσας χειρουργείου Ιδιωτικής Κλινικής ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός αποστειρώνει την ανατομική περιοχή και εφαρμόζει τοπική αναισθησία διαλύματος ξυλοκαϊνης.
Στάδιο 2 Μια διασωληνομένη βελόνα διαμέτρου 1 χιλιοστού καθοδηγείται από το δέρμα του ασθενή σε ένα συγκεκριμένο σημείο του παθολογικού δίσκου οδηγώντας την μέσα από ένα ασφαλές ανατομικό «μονοπάτι» υπό την συνεχή καθοδήγηση ενός ψηφιακού ακτινοσκοπικού μηχανήματος τελευταίας τεχνολογίας.
Στάδιο 3 Πραγματοποιείται αργή έγχυση και εμφύτευση ενός υλικού Ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Στάδιο 4 Αφαιρείται η βελόνα, αποστειρώνεται το χειρουργικό πεδίο, επιδένεται η οπή του δέρματος και ελέγχεται η ορθή τοποθέτηση του υλικού μέσα στον δίσκο.
Στάδιο 5 Ο ασθενής αναρρώνει για 2-4 ώρες στο δωμάτιό του και του δίνεται εξιτήριο από την κλινική με εξατομικευμένες οδηγίες.
Η ανακούφιση του οξύ πόνου έρχεται από μερικές ώρες έως μερικές ημέρες μετά τη δισκοπλαστική ανάλογα με το στάδιο της συγκεκριμένης πάθησης, την ηλικία, τις σύνοδες παθήσεις της σπονδυλικής στήλης αλλά και ιδιοσυγκρασιακούς παράγοντες της ανατομικής περιοχής. Η χωλότητα μερικές φορές εξαφανίζεται μετά από 6-12 μήνες λόγω της καθυστερημένης προσέλευσης του ασθενή και της μεγάλης βλάβης που είχε ήδη προκληθεί στο νεύρο μέχρι πριν από τη δισκοπλαστική. Στις περιπτώσεις αυτές η χωλότητα θα εξαφανιζόταν στο ίδιο διάστημα και μετά από μια χειρουργική επέμβαση δισκετομής, μικροδισκεκτομής ή ενδοσκοπικής δισκεκτομής. Ωστόσο, βασικό ρόλο παίζει και η εύστοχη τοποθέτηση του υλικού στον δίσκο από τον χειρουργό μετά από τη μελέτη της ακτινογραφίας και της μαγνητικής τομογραφίας. Στη δική μας σειρά των τελευταίων 3 χρόνων με συνολικό αριθμό δισκοπλαστικών πάνω από 300, το 91% των ασθενών με αμιγή δισκοπάθεια, προβολή δίσκου και δισκοκήλη έχουν αποφύγει την χειρουργική επέμβαση της μικροδισκεκτομής, της ενδοσκοπικής δισκεκτομής ή της ανοικτής δισκεκτομής, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά και «δύσκολες» περιπτώσεις με συνοδό σπονδυλολίσθηση, σπονδυλική στένωση, σημαντικού βαθμού κατάληψη του σπονδυλικού σωλήνα από τη δισκοκήλη και χωλότητα με «πτώση» του άκρου ποδός.
Γενικά στοιχεία. Ότι ό καρκίνος του προστάτη αποτελεί μεγάλο και διαρκώς αυξανόμενο πρόβλημα υγείας σε παγκόσμια κλίμακα, ότι αποτελεί την συνηθέστερη κακοήθεια στον ανδρικό πληθυσμό, ότι αποτελεί την δεύτερη αιτία θανάτου από καρκίνο μετά τον καρκίνο του πνεύμονα, ότι φαίνεται να επιδεινώνεται από κοινά στοιχεία της σύγχρονης κοινωνικής δομής όπως (δυτικός τρόπος ζωής, έντονη σεξουαλική ζωή με εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, αρχή σεξουαλικών επαφών από πολύ νεαρές ηλικίες), είναι στοιχεία τά οποία ως αναμενόταν έχουν δημιουργήσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας ως προς την σύνδεση κάποιων πιθανών αιτιών, πού μπορεί να συσχετίζονται άμεσα με την ασθένεια.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον φαίνεται να αποκτά πλέον το θέμα της συσχέτισης της χρόνιας φλεγμονής του προστάτη, ως βασικής αιτίας δημιουργίας παραγόντων και συνθηκών πού ενοχοποιούνται για τήν εμφάνιση τής κακοήθους ασθένειας του Αδενοκαρκινώματος του προστάτη.
Τι διαφοροποιήσεις και αλλοιώσεις δημιουργεί ή παρουσία της χρόνιας φλεγμονής στον προστατικό ιστό;
Η διαδικασία της χρόνιας φλεγμονής ,συνδέεται με την εμφάνιση παραγόντων, όπως είναι τά προφλεγμονώδη γονιδιακά προιόντα, τά οποία και διαθέτουν μια σειρά από συγκεκριμένες ιδιότητες, πού έχουν να κάνουν με την ’’διευκόλυνση’’ των συνθηκών εμφάνισης , ανάπτυξης και επέκτασης των καρκινικών κυττάρων, αφού συμμετέχουν στην καταστολή της απόπτωσης(θανάτου), στην αύξηση της αγγειογένεσης και στον κυτταρικό πολλαπλασιασμό τους.
Τά γονιδιακά αυτά προιόντα όπως είναι (ιντερλευκίνες , χημοκίνες, ό αγγειοεπιθηλιακός παράγοντας ανάπτυξης, κυκλοοξυγενάση-2, 5-λιποοξυγενάση, μεταλοπροτεινάση-9, κλπ.), ρυθμίζονται προκειμένου να εκφρασθούν από την παρουσία ενός άλλου παράγοντα, του NF-kB, ό οποίος είναι ενεργός στους περισσότερους όγκους και πού με την σειρά του επάγεται από διάφορα καρκινογόνα όπως είναι, (ό καπνός του τσιγάρου, οί ιικές πρωτεΐνες, οί χημειοθεραπευτικοί παράγοντες και ή ακτινοβολία γ). Οί διαδικασίες πού ή φλεγμονή προκαλεί καρκινογένεση εκφράζονται μέσα από 3 βασικούς μηχανισμούς :
1. Πρόκληση κυτταρικής και γενετικής βλάβης κυρίως λόγω οξειδωτικών μηχανισμών.
2. Ενεργοποίηση του κυτταρικού πολλαπλασιασμού με στόχο την αντικατάσταση τών κυττάρων πού έχουν υποστεί βλάβη.
3. Δημιουργία μικροπεριβάλλοντος πού ’’βρίθει’’ από κυτοκίνες, πού προάγουν τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό, την νεοαγγειογένεση και διευκολύνουν την δημιουργία μεταστάσεων.
Ποια είναι τά στοιχεία πού κάνουν την σύνδεση της φλεγμονής και του καρκίνου παραπάνω από πιθανή;
Στην κλινική καθημερινή πράξη, δεν είναι λίγες οί φορές εκείνες , όπου οί ασθενείς πού υποφέρουν από χρόνια προστατίτιδα ή τους διαγιγνώσκεται αυτή ή πάθηση ξαφνικά -αφού σε αρκετές περιπτώσεις παραμένει για μεγάλο διάστημα ασυμπτωματική- εκφράζουν τους φόβους τους σχετικά με το αν αυτό το πρόβλημα τους οδηγήσει άμεσα ή και αργότερα σε επικίνδυνες καταστάσεις όπως ό καρκίνος του προστάτη. Η απάντηση δεν είναι εύκολη ούτε ξεκάθαρη, υπάρχουν όμως αρκετά στοιχεία πού κάνουν αυτή την συσχέτιση αρκετά πιθανή.
Στοιχεία Ανατομικά
-Η χρόνια φλεγμονή του αδένα είτε είναι μικροβιακής ή καί αμικροβιακής αιτιολογίας (χημική φλεγμονή από παλινδρόμηση των ούρων), προσβάλλει ως επί το πλείστον την περιοχή της περιφερικής ζώνης. Αυτό συμβαίνει γιατί οί πόροι των αδένων αυτής της ζώνης εκβάλλουν στην ουρήθρα με αμβλεία γωνία, ή οποία και επιτρέπει πολύ εύκολα το φαινόμενο της ενδοπροστατικής ουρητικής παλινδρόμησης, σε αντίθεση με την κατεύθυνση εκβολής των παραουρηθρικών αδένων πού σχηματίζουν οξεία γωνία, αποτρέποντας σε ένα μεγάλο βαθμό την εμφάνιση του φαινομένου.
Το αδενοκαρκίνωμα του προστάτη αλλά και τυχόν προκαρκινικές βλάβες όπως ή προστατική ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία, ανευρίσκονται στο πλείστο των περιπτώσεων (πάνω από 84%) στην περιφερική ζώνη, σε άμεση γειτνίαση με τίς βλάβες χρόνιας φλεγμονής , όπως προκύπτει στην ιστολογική εξέταση από τά διάφορα χειρουργικά παρασκευάσματα αλλά και σε βιοψίες προστάτου.
Στοιχεία Επιδημιολογικά
-Οί μελέτες πού έγιναν συμπεριελάμβαναν μεγάλο αριθμό ασθενών πού κατέληξαν να έχουν καρκίνο προστάτη και φάνηκε ότι σχεδόν ό μεγαλύτερος αριθμός από αυτούς είχε στο ιστορικό του διάγνωση χρόνιας προστατίτιδας.
Οί περισσότερες από αυτές τις μελέτες κατέδειξαν μια σχέση προστατίτιδας προς αδενοκαρκίνωμα προστάτου περίπου 2.5, ενώ σε μεγάλη πολυκεντρική μελέτη 5900 ανδρών, ηλικίας άνω των 67 ετών, ή αναφερομένη από το ιστορικό τους σχέση μεταξύ χρόνιας Φλεγμονής και καρκίνου κυμάνθηκε στο 4.5. Οί στατιστικές αποκλίσεις των μελετών , έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι χρόνιες ασυμπτωματικές προστατίτιδες, δεν μπορούν να συμπεριληφθούν αφού δεν είχαν διαγνωσθεί, είναι επίσης δε προφανές ότι μόνο οί ασθενείς πού είχαν ενοχλήματα αναζητούσαν ως επί το πλείστον βοήθεια και έτσι ετίθετο ή διάγωση. Άρα ή πιθανότητα ανίχνευσης καρκίνου του προστάτη είναι υψηλότερη σχετικά με τά άτομα πού πάσχουν επίσης από ασυμπτωματική προστατίτιδα.
Στοιχεία Εργαστηριακά
-Σε βιοψίες προστάτη σε δείγματα ιστού μετά από ριζικές προστατεκτομές, βακτηριακές αλληλουχίες DNA εντοπίσθηκαν σε ποσοστό 19.6%.Επίσης σε άλλη μελέτη σε ασθενείς με Υπερπλασία και Αδενοκαρκίνωμα προστάτου, υπήρξε σημαντικά υψηλή εστιακή και ετερογενής κατανομή της φλεγμονής και της μόλυνσης στα δείγματα των αδενοματεκτομών και των ριζικών προστατεκτομών, δεικνύοντας την υψηλή συσχέτιση της φλεγμονής με τις άλλες ασθένειες.
Ερευνητικά ή πρόκληση χρόνιας προστατίτιδας σε ποντικούς, οδήγησε σε διάστημα 3(τριών) μηνών περίπου, σε βλάβες άτυπης υπερπλασίας και σοβαρής δυσπλασίας στον προστατικό ιστό, μέσα από μηχανισμούς όπως, οξειδωτικές βλάβες στο DNA και αυξημένη έκφραση ενός παράγοντα (Ki-67) πού αποτελεί δείκτη αυξημένου πολλαπλασιασμού των επιθηλιακών κυττάρων. Συμπερασματικά τά ανωτέρω στοιχεία υποδηλώνουν ότι ή χρόνια βακτηριακή προστατική λοίμωξη, μπορεί να οδηγήσει σε νεοπλαστικές μεταβολές του προστατικού ιστού.
Ιστολογικά στοιχεία
-Πολυεστιακές περιοχές επιθηλιακής ατροφίας πού ανευρίσκονται συχνά σε δείγματα ριζικών προστατεκτομών, σχετίζονται με χρόνια φλεγμονή. Οί περιοχές αυτές περιέχουν επιθηλιακά κύτταρα με υψηλό δείκτη πολλαπλασιασμού καθώς και μειωμένη έκφραση του δείκτη p27, ευρήματα πού θυμίζουν έντονα την υψηλού βαθμού προστατική ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία (prostate intraepithelial neoplasia- PIN).
Επειδή οί κυτταρικοί πληθυσμοί αυτών των αλλοιώσεων παρουσιάζουν έντονο βαθμό πολλαπλασιασμού, σχετίζονται με την φλεγμονή και έχουν διακριτή μορφολογία πού αναγνωρίζεται ως προστατική ατροφία , επικράτησε ό όρος πολλαπλασιαστική φλεγμονώδης ατροφία (proliferative inflammatory atrophy-PIA). Οί περιοχές με αυτές τις αλλοιώσεις ΡΙΑ παρουσιάζουν μορφολογικές μεταπτώσεις σε υψηλού βαθμού ΡΙΝ, πού βέβαια θεωρείται μια απευθείας προκαρκινική βλάβη. Σε δείγματα ριζικών προστατεκτομών σε μελέτες με περισσότερους από 5000 ασθενείς, οί περιοχές με αλλοιώσεις υπερπλαστικής φλεγμονώδους ατροφίας (ΡΙΑ), βρέθηκαν να είναι σημαντικά συχνότερες στην περιφερική ζώνη του προστάτη και σε περιοχές παρακείμενες προστατικών καρκινωμάτων.
- Έχει γίνει γνωστό ότι ό καρκίνος του προστάτη απαντάται συχνότερα σε ορισμένες οικογένειες. Μετά από μελέτες υπεδείχθησαν συγκεκριμένα γονίδια πού προσέδιδαν επιδεκτικότητα στην νόσο και επίσης σε σύγκριση περιστατικών μεταξύ διδύμων αποκαλύφθηκε ή ύπαρξη εντονότερης κληρονομικότητας του προστατικού καρκινώματος σε σχέση με άλλες κακοήθειες στον άνθρωπο. Η φλεγμονή του προστάτη μπορεί βέβαια να περιπλέξει την έρευνα για την κληρονομικότητα, αφού περισσότερα μέλη μίας οικογένειας μπορεί να εκτεθούν στον μολυσματικό παράγοντα, ο οποίος με την σειρά του να αυξήσει τον κίνδυνο προστατικής καρκινογένεσης και να μιμηθεί την γενετική προδιάθεση. Η έρευνα εκτός των άλλων εστιάστηκε στην ύπαρξη γενετικών παραγόντων πού λειτουργούν είτε προσδίδοντας αυξημένη ευαισθησία του προστατικού ιστού στον φλεγμονώδη παράγοντα είτε ή παρουσία τους λειτουργεί ως προστασία του Ξενιστή εναντίον κυτταρικών ή γενετικών βλαβών πού προκαλούνται από φλεγμονώδεις οξειδωτικές ουσίες. Έτσι οί έρευνες για κάποιες γενετικές αλλαγές εμπλέκουν ένα μεγάλο αριθμό από γονίδια πού κωδικοποιούν οξειδωτικά, αμυντικά ένζυμα, καθώς και άλλα πού κωδικοποιούν φλεγμονώδεις κυτοκίνες με τον κίνδυνο ανάπτυξης προστατικού καρκίνου. Συμπερασματικά, υπάρχουν αρκετά έμμεσα στοιχεία πού δεικνύουν ότι οί γενετικές αλλαγές σε γονίδια πού παίζουν ένα προστατευτικό ρόλο στην φλεγμονή, μπορεί να ευθύνονται για την καρκινογένεση στον προστάτη, αφού τροποποιούν την άμυνα του ξενιστή-ασθενή.
Στοιχεία σε Μοριακό επίπεδο
-Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μοριακής παθογένεσης του καρκίνου του προστάτη πού υποδεικνύει ένα ρόλο στην φλεγμονή κατά την προστατική καρκινογένεση, είναι ή απενεργοποίηση του ενζύμου GSTP1 στα σωματικά κύτταρα. Η παρουσία αυτού του ενζύμου είναι υπεύθυνη για την κωδικοποίηση μιας γλουταθειόνη-S-τρανσφεράσης, πού με την σειρά της προκαλεί την αποτοξίνωση καρκινογόνων και φλεγμονωδών οξειδωτικών μέσων, στα κύτταρα του προστάτη. Ή έκφραση του ενζύμου GSTP1 αυξάνεται σημαντικά στις περιπτώσεις φλεγμονής του προστάτη και αποτελεί ένδειξη αυξημένου κυτταρικού οξειδωτικού στρές. Αλλοιώσεις υπερπλαστικής φλεγμονώδους ατροφίας (ΡΙΑ) αυξάνουν σημαντικά την έκφραση του ενζύμου GSTP1, ενώ αντίθετα αλλοιώσεις καρκινικές ή προστατικής ενδοεπιθηλιακής νεοπλασίας (ΡΙΝ) παρουσιάζουν αξιοσημείωτη μείωση της έκφρασης, οφειλόμενη σε απενεργοποίηση της μεταγραφής. Τελικά το μοντέλο πού προτείνεται σήμερα είναι ότι ή ΡΙΑ αποτελεί μια πρόδρομη αλλοίωση πού σχετίζεται με την χρόνια φλεγμονή. Η καταστολή προστατευτικών μηχανισμών όπως του ενζύμου GSTP1, πιθανώς οδηγεί στην δημιουργία ΡΙΝ, ή οποία με την σειρά της αποτελεί μια προκαρκινική αλλοίωση.
Συμπεράσματα
- Λαμβάνοντας υπόψη τά στοιχεία από τις επιδημιολογικές , ανατομικές, ιστολογικές , μοριακές και γενετικές μελέτες πού έχουν πραγματοποιηθεί στον καρκίνο του προστάτη, συγκλίνουμε στην υπόθεση ότι ή φλεγμονή ή/και ή μόλυνση μπορεί να αποτελέσουν αιτία καρκινογένεσης.
- Αρκετά γονιδιακά προϊόντα, π.χ. RNase L, MSR1 ή TLR4 επηρεάζουν την ευαισθησία των κυττάρων του προστάτη σε λοιμογόνους παράγοντες. Η προκαλούμενη χρόνια φλεγμονή παράγει οξειδωτικά στοιχεία και μπορεί έτσι να επάγει κυτταρικές και γονιδιακές αλλοιώσεις.
– Η παθομορφολογική αλλοίωση ΡΙΑ φαίνεται να αποτελεί σύνδεσμο μεταξύ της χρόνιας προστατίτιδας και του καρκινώματος του προστάτη. Η απώλεια της αποτοξινωτικής λειτουργίας του ενζύμου GSTP1, κατά την μετάβαση από την ΡΙΑ στην ΡΙΝ οδηγεί σε αυξημένη ευαισθησία των κυττάρων του προστάτη σε γονιδιωματικές βλάβες από φλεγμονώδη οξειδωτικά παράγωγα.
– Λαμβάνοντας υπόψη όλα τά προαναφερόμενα και μέχρι να έχουμε με νεώτερα δεδομένα ακόμα πιο συγκεκριμένες απόψεις στην σχέση της χρόνιας φλεγμονής με τον καρκίνο του προστάτη, είναι απαραίτητο να δίνουμε πολύ μεγάλη προσοχή στην ανίχνευση της χρονίας προστατικής φλεγμονής και να προβαίνουμε στην έγκαιρη αλλά και ολοκληρωτική θεραπείας της, αξιοποιώντας τις γνώσεις και τά μέσα πού διαθέτουμε.
Υπάρχει ένα μέλος της ομάδας θεραπόντων ιατρών σας το οποίο παίζει κρίσιμο ρόλο στη διάγνωση του καρκίνου καθώς επίσης και στις μετέπειτα ενέργειες, το οποίο πιθανώς ποτέ να μη συναντήσετε αυτοπροσώπως. Το μέλος αυτό είναι ο ιστοπαθολόγος (παθολογοανατόμος). Είναι ο γιατρός που αναλύει το ιστολογικό δείγμα που αφαιρείται κατά τη διάρκεια μιας βιοψίας, ώστε να πραγματοποιήσει τη σωστή διάγνωση. Ακολουθούν 5 πράγματα που ενας ιστοπαθολόγος θα ήθελε κάθε ασθενής να γνωρίζει σχετικά με τη βιοψία.
1. Το μέγεθος του δείγματος και η τοποθεσία του στο σώμα έχουν σημασία. Οι ιστοπαθολόγοι είναι εκπαιδευμένοι να αξιολογούν πολλά διαφορετικά είδη ιστού. Χρησιμοποιούν ισχυρά μικροσκόπια ώστε να εξετάζουν τα κύτταρα εντός του κάθε δείγματος ιστών. Ορισμένες φορές, ένα δείγμα βιοψίας είναι δυνατόν να μην είναι αρκετά μεγάλο ώστε να εξεταστεί. Άλλες φορές ο ιστοπαθολόγος μπορεί να διακρίνει πως το δείγμα δεν ελήφθη από το σωστό σημείο στο σώμα. Στις περιπτώσεις αυτές, ο ιστοπαθολόγος θα ζητήσει από τον γιατρό σας να επαναλάβει τη βιοψία, ώστε να μπορέσει να γίνει μια διάγνωση με βεβαιότητα και ακρίβεια.
2. Ο χρόνος που απαιτείται για την έκδοση των αποτελεσμάτων της κάθε βιοψίας διαφέρει. Ορισμένες βιοψίες είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν στο προσωπικό ιατρείο ενός γιατρού ή σε μια εξωτερική κλινική. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται οι βιοψίες απόξεσης, οι βιοψίες κόπτουσας βελόνης, το τεστ Παπ, οι βιοψίες του τραχήλου της μήτρας, βιοψίες δέρματος κ.ο.κ. Ύστερα απ’ αυτή τη διαδικασία, συνήθως το δείγμα που συλλέχθηκε τοποθετείται σε ένα ειδικού τύπου συντηρητικό και αποστέλλεται στο ιστοπαθολογικό εργαστήριο για εξέταση. Η ιστολογική εξέταση αποτελείται από πολλαπλά βήματα, ωστόσο ξεκινάει πάντα με τον έλεγχο του ότι το σωστό τεστ έγινε στον σωστό ασθενή. Έπειτα, ανάλογα με το είδος της εξέτασης που απαιτείται, τα επόμενα βήματα μπορεί να διαρκέσουν από μερικές ώρες ως και αρκετές μέρες. Στην περίπτωση που ο ιστοπαθολόγος σας υποψιάζεται την ύπαρξη ορισμένων μορφών καρκίνου, όπως το λέμφωμα, μπορεί να ζητήσει να διενεργηθούν επιπρόσθετες εξετάσεις ώστε να διαφανεί ο υπότυπος του καρκίνου (ανοσοϊστοχημεία). Η διαδικασία αυτή είναι δυνατόν να διαρκέσει από 24 ως 96 επιπρόσθετες ώρες, αναλόγως με την πολυπλοκότητα του καρκίνου. Το να περιμένει κανείς για τα αποτελέσματα μιας βιοψίας μπορεί να αποτελέσει μια εμπειρία αγωνιώδη. Ωστόσο μπορείτε να είσαστε σίγουροι πως ο ιστοπαθολόγος χρησιμοποιεί όλη την εξειδικευμένη γνώση στη διάθεση του ώστε να λάβετε μια αξιόπιστη διάγνωση.
3. Οι ιστοπαθολόγοι φροντίζουν ώστε ο ιστός που συλλέχθηκε μέσω βιοψίας χρησιμοποιείται με τον ορθότερο τρόπο ώστε να επιτευχθεί μια ακριβής διάγνωση. Οι ιστοπαθολόγοι είναι οι υπεύθυνοι για τη διαχείριση ιστολογικών δειγμάτων και οφείλουν να επιδεικνύουν ορθή κρίση στο αντικείμενο. Τα δείγματα μας επιτρέπουν να πραγματοποιήσουμε μια ορθή διάγνωση. Ωστόσο είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε και μια σειρά από άλλες εξετάσεις, όπως οι ανοσοχρώσεις (ανοσοϊστοχημεία), οι οποίες μας επιτρέπουν να εξετάσουμε που πρώτο-δημιουργήθηκε ένας όγκος. Αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για την διαχείριση του καρκίνου που προέρχεται από κάποιο άλλο σημείο του σώματος, κάτι που ονομάζεται «μετάσταση».
4. Ο ιστοπαθολόγος (παθολογοανατόμος) δύναται να χρησιμοποιήσει το δείγμα σας που προέρχεται από βιοψία ώστε να διαλευκάνει και άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την θεραπεία και ανάρρωση σας. Αυτοί μπορεί ναι συμπεριλαμβάνουν:
γενετικές αλλαγές που μπορούν να καθοδηγήσουν την επιλογή της κατάλληλης θεραπείας (στοχεύουσα θεραπεία) ή να προβλέψουν τις πιθανότητες ανάρρωσης σας. Για παράδειγμα, στον καρκίνο του μαστού, οι ιστοπαθολόγοι χρησιμοποιούν ένα δείγμα βιοψίας για να εντοπίσουν ορμονικούς υποδοχείς όπως είναι οι υποδοχείς οιστρογόνου και οι υποδοχείς προγεστερόνης καθώς επίσης και οι υποδοχείς του ανθρώπινου επιδερμικού αυξητικού παράγοντα τύπου 2 (HER2). Εντοπίζοντας χαρακτηριστικά του καρκίνου με μεγαλύτερη ακρίβεια μέσω του δείγματος, μπορούμε να διευρύνουμε τον αριθμό των ασθενών που δύνανται να επωφεληθούν από νέες, πιο στοχεύουσες θεραπείες.
Τα δείγματα βιοψίας αποθηκεύονται με ασφάλεια ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη διαχείριση μελλοντικών θεραπειών. Ο νόμος επιβάλλει στα εργαστήρια να διατηρούν υπό ασφαλείς συνθήκες τα δείγματα για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα. Παραδείγματος χάριν, τα κυτταρολογικά slides όπως είναι το τεστ Παπ, διατηρούνται συνήθως για τουλάχιστον 5 χρόνια. Άλλα είδη όπως τα ιστολογικά slides, διατηρούνται κατά κανόνα για 10 χρόνια ή και περισσότερο. Τα μπλοκ παραφίνης (ένα υλικό μέσα στο οποίο γίνεται συνήθως η επεξεργασία των ιστολογικών δειγμάτων) διατηρούνται τουλάχιστον για 10 χρόνια. Με τη διατήρηση των ιστολογικών δειγμάτων για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ο ιστοπαθολόγος έχει την δυνατότητα να: • ανατρέξει στον πρωταρχικό όγκο στην περίπτωση που ο καρκίνος ενός ασθενούς επανεμφανιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον (υποτροπή). Μέσω αυτής της δυνατότητας, μπορούμε να καταλάβουμε αν ο αρχικός καρκινικός όγκος όντως επανεκδηλώθηκε (υποτροπίασε) ή αν πρόκειται για έναν νέο καρκίνο. • Επίσης μπορούμε να ανατρέξουμε στα δείγματα στην περίπτωση που νέες θεραπείες βασισμένες στα γενετικά χαρακτηριστικά ενός τύπου όγκου γίνουν διαθέσιμες. • Τέλος, σε άλλες περιπτώσεις και μόνο με τη συγκατάθεση του ασθενούς, δείγματα βιοψίας δύνανται να χρησιμοποιηθούν στην έρευνα με στόχο την ανακάλυψη νέων και πιο στοχευμένων θεραπειών.
5. Οι ιστοπαθολόγοι επιζητούν τις διαφορετικές γνώμες και το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι ασθενείς. Οι ιστοπαθολόγοι, κατά κανόνα, μοιράζονται όλες τις διαγνώσεις καρκίνου με τους συναδέλφους τους, ιδιαίτερα στην περίπτωση που ένας ασθενής παρουσιάζει κάποιον καρκίνο με δυσκολία στη διάγνωση ή τη διαχείριση. Τα περισσότερα διαπιστευμένα εργαστήρια έχουν ως πολιτική να ζητούν και από έναν δεύτερο ιστοπαθολόγο να κάνει την γνωμάτευση καρκίνου. Επιπρόσθετα, οι ιστοπαθολόγοι συμμετέχουν σε ογκολογικά συμβούλια. Αυτά εξυπηρετούν στον προγραμματισμό της διαχείρισης του καρκίνου, στην οποία μια ομάδα ιατρών με διαφορετικές ειδικότητες (χειρουργός, ογκολόγος, ιστοπαθολόγος, ακτινολόγος, ακτινοδιαγνωστής κτλ.) συνεργάζεται με στόχο να βρεθεί η πληρέστερη και καταλληλότερη θεραπευτική επιλογή. Η πολυεπίπεδη αυτή πρακτική εξασφαλίζει στους ασθενής μια διάγνωση που είναι ακριβής και αναλυτική. Καθώς δε, λόγω και των προαναφερθέντων, κατανοούμε πλήρως την αξία που μπορεί να έχει μια δεύτερη γνώμη, όλα τα εργαστήρια δίνουν στους ασθενείς τη δυνατότητα να παραλάβουν τα δείγματα βιοψίας τους και να τα υποβάλλουν προς εξέταση ώστε να λάβουν μια δεύτερη γνωμάτευση από κάποιο άλλο κέντρο διαχείρισης καρκίνου στην περίπτωση που το επιθυμούν.
Οι παραδοσιακές μέθοδοι αποτρίχωσης όπως ξυραφάκι, χαλάουα και ηλεκτρόλυση έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές όσον αφορά στην εξάλειψη της ανεπιθύμητης τριχοφυΐας και πολλές φορές συνοδεύονται από θυλακίτιδες, εγκαύματα, ή έντονο πόνο. Μια γνωριμία με τα διαθέσιμα Ιατρικά Laser θα σας λύσει απορίες γύρω από την πολυσυζητημένη μέθοδο μόνιμης αποτρίχωσης.
